آنقدر از حادثه پرم که وقتی به خانه می رسم ،
تلویزیون لم می دهد روی کاناپه تا مرا تماشا کند !
[ دوشنبه 93/9/17 ] [ 12:28 عصر ] [ راضیه جزینی ]
[ نظر ]
فراز
|
پیوندهاموزیک
|
آنقدر از حادثه پرم که وقتی به خانه می رسم ، تلویزیون لم می دهد روی کاناپه تا مرا تماشا کند !
[ دوشنبه 93/9/17 ] [ 12:28 عصر ] [ راضیه جزینی ] [ نظر ]
برنامه روزانه یک مهندس معمار در آمریکا : 1-از خواب بیدار میشم. 2-سوار لامبورگینیم میشم. 3-میرم سر کار. 4-عصر با عشقم میرم بیرون. . . . منم همین کارارو میکنم ولی به این ترتیب:
2
3
4
1
نخند بذار تو حال خودم باشم....
[ دوشنبه 93/9/17 ] [ 11:58 صبح ] [ راضیه جزینی ] [ نظر ]
چنان زندگی را سخت گرفته ایم که گویی سالها قرار است باشیم ! کاش یاد بگیریم ، رها کنیم ، بگذریم گاهی باید رفت ... دل به ساحل نبندیم باید تن به آب زد ... ما به آرزوهایمان یک رسیدن بدهکاریم زندگی کوتاه است شاید ، فرصتی نیست تا عکسی شویم یادگاری بر روی طاقچه ای که هر روز گردگیریمان کنند... اصلا گاهی باید نرسید ... اصلا قرار نیست به همه آرزوها رسید... گاهی نرسیدن ، نداشتن ، تو را عاشق تر میکند .... و مفهوم زندگی چیزی جز عشق نیست....
[ دوشنبه 93/9/17 ] [ 11:53 صبح ] [ راضیه جزینی ] [ نظر ]
زندگی را ورق بزن... هر فصلش را خوب بخوان... با بهار برقص... با تابستان بچرخ... در پاییزش عاشقانه قدم بزن... با زمستانش بنشین و چایت را بسلامتی نفس کشیدنت بنوش... زندگی را باید زندگی کرد، آنطور که دلت میگوید... مبادا زندگی را دست نخورده برای مرگ بگذاری... سیمین بهبهانی
[ دوشنبه 93/9/17 ] [ 11:48 صبح ] [ راضیه جزینی ] [ نظر ]
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست... شاید آن خنده که امروز دریغش کردیم... آخرین فرصت خندیدن ماست... زندگی همهمه مبهمی از خاطره هاست... هر کجا خندیدیم، زندگی هم آنجاست... زندگی شوق رسیدن به خداست... خنده کن بی پروا، خنده هایت زیباست...
[ دوشنبه 93/9/17 ] [ 11:45 صبح ] [ راضیه جزینی ] [ نظر ]
| درباره وبلاگ آرشیو ماهانه |
